Er is een meisje onderuitgegaan op de stoep van de Avenue Von Neumann-Morgenstern. Zomaar. Nu heeft ze moeite in de drukte weer overeind te komen. Voeten blijven haken, stappen over haar heen, tikken haar aan, trappen haar na. Het gebeurt uitdrukkingsloos, of het moet irritatie zijn over een oponthoud van milliseconden. Ziedaar de mens in groepsverband… En waar moet iedereen zo nodig heen? Naar virtual reality-cafés, om te vegeteren met een helm op het hoofd en een infuus in de arm? Naar kantoor? Het is niet alsof er ergens een wezenlijke taak wacht. Hooguit het herkauwen van dagen. Eikels.
