Hij brengt me naar een groep gebouwen die zonder plan of toezicht aaneen is gekoekt. Dat geeft te denken. Het is een beest van beton met aderen van nauwe straatjes. Van verre wasemt het vuilnis me tegemoet. Ik voel walging en angst, maar LaPierre gaat me al voor, bukkend voor overhangende elektriciteitskabels. ‘Hé!’ roep ik. Maar hij kijkt niet om.
Oké, dan. Adem in…
