‘Ik ben er om je te helpen. Dat weet je, hè?’
Ik weet het.
‘Je moet goed luisteren. Je moet rustig zijn.’
Oké.
‘Ik zal elke stap nemen die jij neemt.’
Blijf praten. Dat helpt me.
‘Ik blijf praten.’
Het hoeft niet, hoor. Luisteren is ook goed. Maar ik kan het niet allemaal zelf verzinnen, weet je?
‘Haal nu het busje tevoorschijn. Het is gewoon een busje. Niets om je zorgen over te maken.’
Ik rommel in mijn broekzak, open het busje, neem de vinger uit de conserverende vloeistof en hou ’m voor de scanner. Alleen wie heel goed kijkt, zal zien dat het niet mijn eigen vinger is. Dat ik er nu zes heb. De vloeistof is ongeveer op lichaamstemperatuur; hopelijk die vinger ook nog. Als ik te traag ben geweest, dan… Op het scherm verschijnt een Chinees opaatje, voorzien van een groen vinkje. Hij zal het wel overleven, toch? Het is maar een vinger.
